W przedszkolu promowane jest wychowanie pozytywne:

Wychowanie pozytywne:

• stawia sobie za cel ukształtowanie dziecka współpracującego, a nie posłusznego;
• zmianę wychowania opartego na strachu, na wychowanie oparte na miłości i przyjaźni;
• kreuje dziecko o silnej woli, lecz skłonne do współpracy;
• wykorzystuje odsunięcie dziecka od zabawy, zamiast potrzeby karania;
• uczy dziecko proszenia o to czego pragnie w sposób nie sprawiający przykrości innym;
• zakłada, że dziecko zawsze się stara.

Co osiągamy stosując wychowanie pozytywne:

• pozwolenie na bycie innym, umożliwia dzieciom odkrywanie, docenianie i rozwój własnych niepowtarzalnych zdolności i zamierzeń;
• pozwolenie na popełnianie błędów, pozwala dzieciom naprawiać je, uczyć się na nich i osiągać sukcesy;
• pozwolenie na wyrażanie negatywnych emocji, uczy dzieci radzenia sobie z emocjami i rozwijania świadomości uczuć, czyniąc je bardziej pewnymi siebie, współczującymi i współdziałającymi;
• pozwolenie na to, by chcieć więcej, pomaga dzieciom rozwinąć świadomość tego, na co zasługują i umiejętność czekania na nagrodę. Mogą chcieć więcej, ale jednocześnie cieszyć się z tego co mają;
• pozwolenie na sprzeciw, umożliwia dzieciom rozwój woli i określenie siebie, rozwija świadomość własnych uczuć, chęci i poglądów.

Zasady pozytywnego wychowania:

1. Można być innym
   • każde dziecko jest inne;
   • ma indywidualne potrzeby;
   • nie należy porównywać dzieci;
   • każdy jest inny, lecz to nie znaczy, że gorszy.
2. Można popełniać błędy.
3. Wszyscy popełniamy błędy.
4. Pomyłki są sprawą naturalną i normalną.
5. Błędy należy wybaczać sobie i dziecku.
6. Negatywne emocje to naturalny i nieodłączny element dorastania dziecka.
7. Uczucia należy doceniać i uważać za ważne, jednak nie mogą być środkiem do osiągnięcia celu ( nie należy spełniać zachcianek dziecka, aby uniknąć scen złości).
8. Dawanie ujścia negatywnym emocjom to podstawa umiejętności jaką dziecko musi opanować .
9. Umiejętność wyrażania negatywnych uczuć pozwala po porażkach dojść do równowagi i poradzić sobie w trudnych sytuacjach.
10. Pielęgnowanie woli dziecka podtrzymuje jego zapał do życia, nauki, rozwoju.
11. Dziecko potrzebuje możliwości proszenia o coś więcej niż ma, inaczej nigdy nie dowie się, ile może otrzymać.
12. Proszenie o więcej, uczy dziecko negocjacji.
13. Dziecko może mówić – nie, lecz to opiekunowie podejmują decyzję.
14. Dziecko nie może być bezwzględnie posłuszne, czyli nie może poddawać swą wolę i pragnienia innemu człowiekowi, lecz współpracować czyli dostosowywać swą wolę i pragnienia.
15. Dziecko współpracujące rozwija się w pełni.
16. Pozwolenie dziecku na wyrażenie sprzeciwu, nie daje mu władzy, lecz umacnia rolę opiekuna.
17. Można wyrażać negatywne emocje.
18. Można chcieć więcej.
19. Dziecko moze  mówić „NIE”, lecz ostatnie słowo należy do opiekunów.

METODY

1. Aby zmotywować dziecko do współpracy – prosimy, a nie rozkazujemy (dziecko zasługuje na pomoc i akceptację);
2. Aby zmniejszyć opór i poprawić komunikację – słuchamy i próbujemy zrozumieć (Nie należy odwoływać się do wcześniejszych negatywnych sytuacji; czasem pozwalajmy dziecku się wypłakać);
3. Aby zwiększyć motywację – wykorzystujemy nagrodę, nie karę (np. jeśli teraz posprzątasz zabawki, później będziemy mogli zagrać w warcaby);
4. Aby umocnić swą pozycję przywódcy – wydajemy polecenia, nie wymagania:
   • wydawanie prostych wiadomości i poleceń
   • wydawanie poleceń pozytywnych:

                         - negatywne polecenie - Chcę, żebyś przestał bić kolegę!

                        -   pozytywne polecenie: Chcę, żebyś była miła dla kolegi. 

       5. Aby utrzymać kontrolę – odsyłamy dziecko, a nie karzemy.